Ölüme Bakmak

Gözlerindeki yaşları sildi, Balkon kapısını çekip sinekliği örttü, oturduğu sandalyeyi masanın yanındaki yerine yerleştirdi ve babanın başını aceleyle, ama yine
göğsünün üstündeki bıçağın oynamamasına
dikkat ederek kapayıp, yanından ayrıldı.

Başaramamıştı; ne onunla yüzleşmeyi, ne de
ölüsüne dokunabilmeyi. Onun ölü haline
kafa yormaktan, edepli, ağırbaşlı ve nazik bir adam görüntüsünün altında kendisini yaban bırakan,
durmadan kabuğuna çekilip kalabalıklar içinde
koyu bir yalnızlığın tutkunu yapan şeyin ne olduğunu sorgulamaya da fırsat bulamamıştı.

‘Ölülerle konuşulmuyordu.’

Ölünün başında insan kendisiyle de konuşamıyordu.

Gün Ağırmasa

200’ü aşkın kurban alan “Hayata Dönüş
Operasyonu”nun başladığı gecedir. Bir eski siyasi
mahkûm olan Celal, tam televizyonunu kapatıp uyumak
üzereyken, ekranda ansızın, cezaevinde beş yıl kaldığı
koğuşun duvarının bir kepçeyle yıkılmakta olduğunu görür.

Bir sessizlik çöker sonra. Karanlığın içinde bir yüreğin
kıpırtısı duyulur. ‘76 yılının Siyasal’ı, puslu bir şehir olan
Ankara’nın sokakları ve mahalllerinde geçen devrimilik
yılları, ülkeye bir kâbus gibi çöken 12 Eylül darbesi,
Mamak, Çanakkale cezaevleri ve bir yanda ölüme
yatanların acısı, öbür yanda bitimsiz bir aşkın hatırası arasında o sarsıcı soru:
“Nasıl bir insan olarak öleceğim?”

“Gün Ağarmasa”, ölümün kırbacıyla terbiye edilen
bir ülkede, ortalama bir devrimci karakter üzerinden
başarılı geri dönüşlerle, bir zamanlar hayatı kökten
dönüştürmeye, tarihe yön vermeye cüret etmiş, şimdiyse
hayattaki ve tarihteki yerini arayan ‘78 kuşağının
kabuk bağlamış yaralarını kaşıyor...